Աշոտի զղջումն ու ապրումները` բանաստեղծությունների միջոցով

Իմ բլոգի միջոցով հնարավորություն եմ տալիս Աշոտին` ներկայացնել իր հոգևոր բանաստեղծությունները. դրանք նույնպես վկայում են, որ նա զղջացել է իր արարքի համար:

 

 

ՀԱ՛ՅՐ, ԻՆՁ ԸՆԴՈՒՆԻՐ…

Ինչպես մի որդի անառակ ու պիղծ,

Հայր, քեզ եմ գալիս: Չունեմ արժանիք

Որդիդ կոչվելու, թող վարձկան լինեմ,

Հասարակ ծառա դռան առաջիդ:

 

Այսպես և մի օր դառնագին, տրտում

Կյանքս սգացի, որ անցել է փուչ,

Ունայնության մեջ, որ բաժին ընկած

Առաքելությունն ի չիք է դարձել:

 

Հա՛յր, ինձ ընդունի՛ր,  ինչպես առակում:

Եսապաշտ կուռքն ինձ իր սարդոստայնում

Կապել էր մեղքից, գցել անդունդը`

Զրկելով լույսից, օրհնության բաժնից:

 

Հա՛յր, ինձ ընդունիր… Անկարող եմ այս

Բեռը տանելու, որ լի է պղծող

Այլասերությամբ, լի անասնական

Ցանկատենչ մեղքով, ցանկատենչ կրքով:

 

Հա՛յր, ինձ ընդունիր… Զղջում եմ ցավով

Կորածի համար, որ կույր լինելով`

Չեմ  տքնել, ճգնել, շոշափել մեկնած

Սերդ անսահման, շնորհն օրհնության:

 

Հա՛յր, գթա, ների՛ր, որ մեղանչեցի

Երկրի, երկնի դեմ և քո առաջիդ,

Չունեմ արժանիք որդիդ կոչվելու,

Թող վարձկան լինեմ դռան առաջիդ:

 

Հա՛յր, ինձ ընդունիր… Հայր է` կընդունի,

Բայց գիտցիր, ո՛վ մարդ, թե ցավ է տալիս

Քո արարքն այսօր, հենց քեզ, հենց հիմա,

Ապա և ինչքան ցավ տվեց նրան:

 

Հայր է` կընդունի, սպասում է միշտ

Այս վերադարձիդ, և առնելով վեր

Փշրված հոգիդ, կցնծա, կասի.

_Փառավորվեցի գտածիս համար…

 

Հայր իմ, ընդունիր… Հոգնած, զղջացած

Քեզ մոտ եմ գալիս, չունեմ արժանիք

Որդիդ կոչվելու, թող վարձկան լինեմ,

Հասարակ ծառա դռան առաջիդ:

2010թ.

 

ԱՂՈԹՔ

Մի կին է ապրում պատանեկության

Իմ հին հուշերում, մի կին սևազգեստ,

Միգուցե այրի,  քանի որ երբեք

Դեմքին չտեսա նշույլ  խնդության:

 

Ամեն կիրակի` վաղ լուսաբացին,

Վանքի գավիթի դռանն էի նայում,

Թե երբ կբացվի, ու դռան շեմին

Մի պահ կկանգնի խաչակնքվելու:

 

Գալիս, ինչպես միշտ, խոնարհվում դանդաղ

Խորանի առջև` լուռ մեծարելու

Խորանի գլխին բազմած վեհությամբ

Տիրամորն ու իր միածին որդուն:

 

Ջանում էի` որքան կարելի էր մոտ

Ու կողքին լինել, որ դողդողացող

Շուրթերից լսել աղոթքն առ աստված,

Որ տեսնել աչքերն, աչքերն արցունքոտ:

 

Հայացքը վշտոտ վեր, երկինք հառած

Մրմնջում էր նա. «Ո՛վ հայր ողորմած,

Ես աղոթում եմ ողջերի համար,

Որ պաշտպան լինես որբերի համար:

 

Որ նեղյալներին լինես հուսադրող,

Տառապյալների լուծը վար դնող,

Որ անտունները հովանուդ ներքո

Չզգան այդ բացն ու գլորվեն անդունդ:

 

Որ երկրում տիրի խաղաղությունը,

Ամենքի հոգում հաշտություն ու սեր,

Քանզի սիրուց է ծնվում պտուղը,

Եվ սերն է այսօր տիեզերքին տեր:

 

Բազումողորմ հայր, ինձ էլ տուր վշտիս

Մխիթարություն, լինես լույս կյանքիս,

Բոլոր օրերում, և առաջնորդվեմ

Քո ճանապարհով և տրված լույսով»:

 

Աղոթում էր նա: Աղոթի՛ր, ո՛վ կին,

Հենց  նրանց համար, ովքեր չգիտեն

Մորը մեծարել, սերը որոնել,

Խավար անդունդից դեպ կյանք սողոսկել:

 

Ովքեր չգիտեն գարունը սիրել,

Աղոթքից գերվել, սրտանց արտասվել,

Եվ նրանց համար, ովքեր չգիտեն

Հարուստ, ճոխ  կյանքը արժանի տիրել:

 

Ովքեր չգիտեն ու չեն խոնարհվել,

Աղոթել իրենց աղոթքի համար

Եվ աղոթելուց զգալ ու ապրել

Աղոթքի գինը, գինը զորության:

 

Մի կին է ապրում պատանեկության

Հուշերում անցած, սևազգեստ այրի,

Մի կին, խոր վշտի մարմնավորում

Ու զորեղ աղոթք իր վշտի ծովում:

2011թ.

 

ՕՐՀՆՈՒԹՅՈՒՆ

Մթնշաղն իջավ  լեռներից այն կողմ,

Ուր  հայ  դիրքերում  ցիրուցան  եղած

Զինվորն  էր  կռվում ` թեև  վիրավոր,

Թեև  ուժասպառ  շարժվում  էր  առաջ:

 

Հանկարծ դադարեց կրակ ու ոռնոց,

Եվ հանգիստն իշխեց լեռներից այն կողմ`

Թողնելով դաշտում հառաչանք, տնքոց,

Արյան ու մահի պատկեր սաստկացող:

 

Ուժասպառ մի մարդ դիրքերից այս կողմ

Իր վերջին շնչում  գրկել էր փորձում

Իր առջև ծնկած գլխահակ որդուն

Ու տալ օրհնություն`  որպես Սրբություն:

 

— Որդի՛ս, միգուցե ժամը մոտեցավ

Իր վերջնակետին, ու այսուհետև

Քո ճանապարհով մենակ կքայլես,

Քո ճանապարհը ինքդ կհարթես:

 

Հիշի՛ր` ողջ կյանքիդ օրերում բոլոր,

Որ Հայ ես, Հայկյան և ուր էլ լինես,

Կերտիր վանք, խաչքար, Հայրենի՛ք  կերտիր

Ու խաչով զինիր, որ ուժ տա բազկին:

 

Ու խաչով զինիր, քանզի խաչն է մեզ

Պատերազմներին հաղթանակ տվել,

Խաչի շնորհիվ եղել ենք բռունցք,

Անկոտրում հավատ` մի ամբողջություն:

 

Իսկ հիմա, որդի՛ս, ուզում եմ քեզ տալ

Լանջախաչն իմ թանկ, կյանքիդ օրերում

Թո՛ղ այն քեզ բերի հույս, սեր ու հավատ

Եվ լույս քո ճամփինդ հավիտյան, օրհնյալ:

 

Խեղդող արցունքներն աչքերում` որդին

Գրկախառնվեց, հիշեց մանկություն,

Մ ի մանուկ հիշեց, որ մինչ երեկո

Խաղում էր անհոգ պարտեզում վանքի:

 

Հիշեց , թե ինչպես մանկանը մի օր

Մկրտեց հայրը Սուրբ ավազանում,

Շապիկ հագցրեց, ամեն առավոտ

Որ ազդարարի առավոտ լուսո:

 

Հետո, երբ արդեն չափահաս դարձավ,

Հայրն անդարձ գնաց Արցախ, պատերազմ,

Հոր ճամփեն բռնեց և ինքը` որդին,

Ու ճամփա ընկավ դեպ դիրքերը այս:

 

Հիշում էր` ինչպես կռվի թեժ պահին

Թիկունքից լսվեց. «Օրհնեցեք, Տե՛ր հայր»:

Որպես պատասխան այդ ծանոթ ձայնին`

Ասաց. «Թող Աստված լինի պահապան»:

 

Արցունքն աչքերին, գրկախառնված`

Որդին հորն ասաց. «Օրհնեցեք, Տե՛ր հայր»:

Լսվեց պատասխան. «Թող օրհնի Աստված

Եվ քեզ հավիտյան լինի պահապան…»:

 

Անցան տարիներ: Տուն էր շտապում

Ամեն մի զինվոր, իսկ մի վիրավոր`

Իր հոր շիրիմին, որ ասի, ո՛վ հայր,

Հաղթել ենք արդեն, օրհնի՛ր ինձ, սուրբ հայր»:

 

2011-12թթ..

Նվիրում եմ ռազմի դաշտում կռված և զոհված հոգևորականներին

 

ԽՈՆԱՐՀՎԱԾ ՎԱՆՔԸ

Լուռ խոնարհվել էր վանքը կիսավեր, թվում էր  տրտում,

Իր բաժին ընկած ցավ-տառապանքն էր լռությամբ տանում,

Իսկ իրականում հույս ուներ կրկին կյանքի կոչվելու,

Ապրած հրաշքը կրկին շունչ տալու, կրկին ապրելու:

 

Ու կգա մի օր, կրկին կհառնի կուրծքը ցցելով,

Կկանգնի հպարտ ուխտավորների, բոլորի առաջ,

Կրկին կբացի դուռն իր նախշազարդ ամեն առավոտ

Ու կասի. «Օրհնյալ  ի հորե ծագյա արեգակն արդար»:

 

Ու կրկին Հայր սուրբն` աջը վեր պարզած, խաչ կդրոշմի

Սրտին ամենքի, որ ամենեցուն լինի հաշտություն

Եվ խաղաղություն, որ հետո արդեն բուն պատարագին

Իրար ողջունեն, ցանկանան միմիյանց  սեր ու բարություն:

 

Մի փոքրիկ մանուկ այնքան կվազի մարդկանց շարքերում,

Մինչև որ հոգնի, հետո մոր գրկից լուռ կհետևի

Երդիկից ընկած արևի շողին, ապա ձեռքերով

Կփորձի բռնել, կփորձի խաղալ մոմի լույսի հետ:

 

Իսկ Տեր ողորմեան կստիպի մարդկանց Արարչից հայցել

Ներում, թողություն, կստիպի ապրել երգն այս լալագին,

Կստիպի նաև կարոտել, թախծել, ինքնամաքրվել

Հինը մոռանալ, վերապրել նորը հենց նույն վարկյանին:

 

Եվ չկար մեկը, որին նա պատմեր, որ հրաշք կապրի,

Երբ հարս ու փեսա երդում տատ հավերժ լինել միասին,

Երբ մկրտության ավազանն այդօր մանկանն ընծայի

Բարձրյալ արարչին, որ արժան լինի տիրոջ շնորհին:

 

Լուռ խոնարհվել էր վանքը կիսավեր, թվում էր  տրտում,

Իր բաժին ընկած ցավ-տառապանքն էր լռությամբ տանում,

Իսկ իրականում` հույս ուներ կրկին կյանքի կոչվելու,

Ապրած հրաշքը կրկին ապրելու ու վեր հառնելու:

2012թ.