Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում հիմնված Cafe4tune (Կաֆեֆորտուն) ընկերությունը ստեղծել է նույնանուն սոցիալական կայք, որը գործարկվել է այս տարվա հունվարից՝ նպատակադրվելով առաջատար դիրք գրավել համաշխարհային սարդոստայնի շուկայում և մրցել Ֆեյսբուքի հետ: Նախաձեռնողները հավատում են իրենց հաջողությանը, քանի որ կայքի առաջխաղացումն ու տարածումը բավականին դինամիկ է՝ ներգրավելով օգտատերեր աշխարհի ամենատարբեր երկրներից:
Ամերիկահայ գինեգործ Վահե Քոշգարյանն անցյալ տարի հայտնի գործարար Էդուարդո Էռնեկյանին առաջարկել էր Հայաստանում նրա գնած խաղողի այգիների որոշ մասն օգտագործել գինեգործական նպատակներով: Էռնեկյանը թերահավատորեն էր վերաբերվել Հայաստանում բարձրակարգ գինի ստանալու գաղափարին, սակայն գինեգործը պատասխանատվությունն իր վրա էր վերցրել: Երկու ամիս անց, երբ Էռնեկյանը վերադարձել էր Հայաստան, գինին արդեն տակառներում էր: Էռնեկյանը համտեսել էր, և համն այնքան էր դուր եկել նրան, որ որոշել էր խաղողի այգիների մի մասը՝ մոտ 500 հա տարածք, օգտագործել գինեգործական նպատակով: Գործարանի կառուցումն ու գինու արտադրության ողջ պատասխանատվությունն իր վրա էր վերցրել Վահե Քոշգարյանը:
Հարևանի պատմածից. «Նա հիմա չկա, անհավատալի ու սարսափելի բռնության զոհ դարձավ: Նա իմ տատիկի հարևանուհին էր: Այն, ինչի մասին կպատմեմ, տեղի է ունեցել այն ժամանակ, երբ ես փոքր աղջիկ է, բայց դեպքերն այնքան տպավորիչ էին, որ երբեք չեմ մոռանա:
Կոմպոզիտոր, դաշնակահար, հայտնի ջազմեն Գարի Քյոսայանն իր ջազային գործունեությունը սկսել է 1973 թ. ` ստեղծելով Հայաստանի առաջին ջազ տրիոն: 1980 թ. հիմնադրել է նաև առաջին ջազ ակումբը երիտասարդական պալատում, որը հայտնի է եղել ոչ միայն Հայաստանում ու Խորհրդային միությունում, այլև արտերկրում: 1988 թ. Գարի Քյոսայանը մեկնել է Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներ` ծանոթանալու և համագործակցելու ամերիկյան ջազի կարկառուն ներկայացուցիչների հետ և բնակություն հաստատել Լոս Անջելեսում: 1990 թ. Միացյալ Նահանգներում հիմնել է Գարի Քյոսայանի անվան ջազային խումբը, որն աշխարհի տարբեր երկրներում ներկայացրել և ներկայացնում է բարձրակարգ ջազ երաժշտություն` ներծծված հայկական նրբերանգներով: 1998 թ….
Այնքան ցավ ապրեցի` իմանալով, որ երեկ` հուլիսի 12-ին, վախճանվել է 102-ամյա նկարչուհի, Կարսի Առաքելոց վանքի վերջին քահանայի թոռնուհի Հեղինե Աբրահամյանը, ով նաև Կարսի գրավման և հայերի տեղահանման զարհուրելի իրադարձությունների ականատեսներից էր:
Սվետլանա Հակոբյանը երբևէ ձեռքը վրձին չէր վերցրել ու չէր նկարել, բայց զգում էր, որ հոգու ծարավ կա, ինչը նախ արտահայտվեց պոեզիայի լեզվով. ստեղծվեցին բանաստեղծական շարքեր, որոնցում արտահայտվեցին նրա մտորումները կյանքի ու ճշմարտության մասին: Սակայն կրկին ինչ-որ բան չէր հերիքում: Ստեղծագործական զարթոնքը նկարչության մեջ տեղի ունեցավ հանկարծակի ու միանգամից, և առաջին վրձնահարվածի հետ դուրս հորդեցին կյանքի ընթացքում կուտակված զգացումները, կենսափորձն ու աշխարհայացքը:
Վահեի մահը ցնցեց մեզ, բայց քաղաքացիական հասարակության կայացման գործում անգնահատելի դեր ունեցավ: Վահեն չկա, բայց նրա անունը կմնա Հայաստանի յուրաքանչյուր պատասխանատու և գիտակից քաղաքացու հիշողության մեջ:
Տիկին Արփիին, անգամ, հիվանդությունը չէր ստիպել անկողնում պառկել և չմասնակցել Վահե Ավետյանի հուղարկավորությանը. «Ցավն է ինձ բերել էստեղ,-ասաց նա` արցունքն աչքերից սրբելով,-էս հարցը միայն Վահեի հարցը չի, բոլորիս են կպել սրանով: Ես հասկացա, որ մենք մրջյուններ ենք, որ ցանկացած պահի կարող են մեզ տրորել: Էսպիսի բեզպրիդել երբեք չի եղել»: