Աշոտի համար տարիներ առաջ եկեղեցին տուն էր և օթևան: Բայց օրերից մի օր ծնողազուրկ, մանկատանը մեծացած և անօթևան, մուրացիկ դարձած տղան մի մեղք գործեց, որից հետո կյանքն ասես երես թեքեց նրանից: Հետո զղջաց, ապաշխարեց, պատիժն օրենքով կրեց, բայց միևնույնն է, մեղքի խարանը մնաց ճակատին: Մեղանչել էր եկեղեցու դեմ:
«Դու միշտ կմնաս մեր հիշողություններում, Աստված հոգիդ լուսավորի…», «Ի՞նչ ենք անելու առանց մեր արևի, առանց մեր խելառի, առանց մեր հրեշտակի…», «Հրեշտակները երկրի վրա չեն մնում, երևի դրա համար էլ աստված քեզ իր մոտ տարավ, գեղեցկուհիս, կկարոտեմ…», «Իմ սրտում ես, իմ աղոթքներում, իմ մտքերում…», «Ճակատագիրն անկանխատեսելի է, և այն մարդիկ, ովքեր նախատեսված են քեզ համար, ինչ էլ լինի, քեզ հետ կլինեն… նույնիսկ այն դեպքում, երբ դու համոզված ես, որ էլ երբեք չես հանդիպելու նրանց…»:
Ծնողի, մեծի նկատմամբ տածած հարգանքը դարեր իր վեր կազմել է հայ ժողովրդի արժեհամակարգի կարևորագույն բաղադրիչը: Ցավոք, այսօր այդ արժեհամակարգում շատ բան է աղավաղվել՝ այդ թվում նաև դա: Ներկայացրած պատմությունները դրա վառ վկայությունն են: