Կարգ՝ Ընտրյալներ

Ադրինե Զենյանը Լիբանանից է: Ծնվել է Բեյրութում, սովորել Մեսրոպյան վարժարանում, ապա բարձրագույն կրթություն ստացել Հայկազյան համալսարանում: 2012 թվականին ավարտելով համալսարանի բիզնես կառավարում բաժինը՝ Ադրինեն իբրև հաշվապահ աշխատանքի է անցնում Բեյրութում գտնվող միջազգային հայտնի ընկերություններից մեկում: Զուգահեռ նաև անգլերեն է դասավանդում Մեսրոպյան վարժարանում: Ամեն ինչ արտաքուստ իդեալական էր, բայց 27-ամյա աղջիկն իր կյանքում արմատական փոփոխության կարիք էր զգում: Գուցե պատճառներից մեկն էլ լիբանանյան ռիթմն էր՝ ամենօրյա լարված աշխատանքային ռեժիմ առավոտյան ժամը 8-ից մինչև երեկոյան 8-ը, խցանումներ, վազք և այլն: Աշխատանքի ընթացքում Ադրինեն որոշ գումար էր խնայել: Մտածում է գնալ ճամփորդության, միգուցե…

Ալինա Կոչերյանը ծնվել է 1988 թ., Մոնրեալում: Ծնողները Եգիպտոսից Կանադա են տեղափոխվել 50-60-ականներին: Ալինան 6 ամիս առաջ առաջին անգամ ոտք է դրել Հայաստան 1-2 ամսով և որոշել է այստեղ մնալ: Ծնողներն այնքան էլ ոգևորված չեն դստեր որոշմամբ, քանի որ կարծում են, որ Կանադայից հետո «հետամնաց» Հայաստանում իրենց աղջկան լավ ապագա չի սպասում, բայց Ալինան վստահ է՝ ծնողները կարծիքը կփոխեն, եթե գոնե մեկ անգամ գան ու սեփական մաշկի վրա զգան Հայաստանը: «Պարադոսք է՝ այնտեղ մեր ծնողները մեզ սովորեցնում են հայերեն, ուզում են, որ հայ մնանք, բայց երբ որոշում ենք Հայաստանում ապրել,…

Գունագեղ լանդշաֆտ, հրաշալի բնություն, գյուղական համայնապատկեր և, իհարկե, էկոլոգիապես մաքուր, համեղ ու օգտակար սնունդ, առողջ ապրելակերպ բնական միջավայրում: Այս ամենի համադրությունն է «Հայլանդզ» Էկո Վիլիջ Ռիզորթը։ Այն հիմնել են ԱՄՆ-ից Հայաստան տեղափոխված Արթուր և Քերոլայն Զաքարյանները: Ամուսինները 10 տարի առաջ, Միացյալ Նահանգներում թողնելով ակտիվ ու եռուն կյանքը, Հայաստանի այս գողտրիկ անկյունում ոչ միայն բիզնես են ծավալում, այլև ապրում: Հենց այստեղ՝ Երևան-Գառնի-Գեղարդ մայրուղու վրա գտնվող Գեղադիր գյուղում, որտեղ մեքենայով կարելի է հասնել ընդամենը 25 րոպեում, ամերիկահայ ամուսինները գտել են երջանկության իրենց բանաձևը: «Հայլանդզի» բացօթյա ռեստորանում վայելում էինք լիբանանահայ խոհանոցի համեղ ուտեստները,…

Հայաստանը տարեցտարի փոխվում է: Դուք միգուցե չեք նկատում, բայց երբ դրսից ես գալիս՝ չես կարող չնկատել»,- ասում է Դամասկոսում ծնված, 2009-ին ՀՀ քաղաքացիություն ստացած, իսկ 2013-ին վերջնականապես Հայաստան տեղափոխված սիրիահայ Մարիանա Ճուլյանը: Մարիանան ավարտել է Դամասկոսի պետական համալասարանը որպես ֆրանսերենի և ֆրանսիական գրականության մասնագետ: Վերջին աշխատավայրը Սիրիայում ՀՀ դեսպանատունն էր: Նա նաև 6 տարեկանից մինչ օրս «Հայ մարմնակրթական ընդհանուր միություն» սկաուտական կազմակերպության անդամ է, և 2002 թ. առաջին անգամ Հայաստան է եկել հենց այդ կազմակերպության կազմում: Առաջին այցի տպավորություններն ու զգացողությունները խառն ու հակասական էին: Հիշում է՝ օպերայի շրջակայքում միայն…

Շանթ Չաքմաքը ծնվել է Կանադայում, քաղաքագիտություն սովորել Տորոնտոյի Յորքի համալսարանում և ինչպես կանադահայ յուրաքանչյուր ավանդապահ ընտանիքի զավակ՝ սերտորեն կապված է եղել հայ համայնքի կյանքին, եղել ակտիվ անդամ՝ դաստիարակվելով հայրենիքի, հայ դատի գաղափարներով: Ու հավանաբար նրա կյանքը շատ սփյուռքահայերի պես կշարունակվեր նույն հունով, նա էլ իր պարտքը կհամարեր ընտանիք կազմելուց հետո իր երեխաներին փոխանցել այն ամենը, ինչ փոխանցել են իրեն հայ համայնքում, եթե ճակատագիրը հնարավորություն չտար մի քանի ամսով ապրելու և աշխատելու Հայաստանում, զգալու իրական Հայաստանի շունչը և արմատապես վերանայելու իր սկզբունքներն ու մոտեցումները: 2016 թ. Շանթը «Դեպի Հայք» ծրագրով գալիս…

2012 թվականն էր: Սիրիայում իրավիճակն արդեն լարված էր: Ռմբակոծիչ օդանավերը սլանում էին Հալեպի կապույտ երկնքում, և Լիանան, տան բացօթյա պատշգամբում նստած, տեսնում էր, թե ինչպես են ռումբերը թափվում մոտակա թաղամասերի վրա: Հայաստանում ծնված, Սիրիա հարս գնացած Լիանան, որ հազիվ էր հարմարվել Հալեպի կյանքին, անգամ մասնագիտությամբ աշխատանք գտել (նա մարզիչ կինեզիոլոգ է), անհանգստությամբ էր հետևում իրադարձություններին: Մի օր էլ ռմբակոծիչն ուղիղ գլխավերևով է սլանում, ու մինչ նա ուշքի է գալիս, դիմացի շենքն այլևս չկար: Դա արդեն հստակ ազդանշան էր. Հալեպում կյանքը վտանգված է: Բայց չնայած օրեցօր վատացող իրավիճակին՝ հալեպցիներն ամեն անգամ…